Netgedichten

netgedicht (nr. 45.933):

BIJ EEN WINKELPUI

Ogen in kassen
Waarvoor het licht te fel
Pupillen, speldenknoppen
Op het punt te verdwijnen
In dik matglas, lichtblauw

Geen spoor van glans
Doffe doodsheid en nee
Vooral geen ellende van
Anderen

Hij bespaart haar zijn verhaal
Ternauwernood, omarmt haar
Magerte en daarmee weer de dood

Hij is koud uit het graf verrezen
Met zo vers in het geheugen nog
Zijn eigen resten hel