Kabul
De nacht legt zich te rusten en de zon
komt bleek en dapper uit het stof gekropen.
Vier wielen drijven, haastig warm gelopen,
mij over gaten in asgrauw beton.
Het stadse leven buiten mijn cocon
ontspint zich traag en breekt afwachtend open.
Een kind met een gekromde moeder lopen
in stof gevangen uit mijn horizon.
De beelden zwellen aan en in mijn hoofd
ontwikkelt zich een zandstorm die met vlagen
mij van elk oordeel en gepeins berooft.
In deze halfdroom, zonder iets te vragen,
is mij een nieuw en ander mens beloofd
die aan de einder op zal komen dagen.
Geplaatst in de categorie: algemeen