de laatste Mono Lisa
laat de wind stil gaan liggen
wanneer we het vlees van elkaar
afschrapen
niets meer gaat van mij naar jou
naaktheid tot op het bot
geen kracht meer
geeft
verberg regen in stenen
de verwarring van gedichten in een lichaam
dat zichzelf verdrinkt
zwalkend door verlamming
laat het stil zijn
tot in het meest argeloze woord
ik ben de verdwenen vrouw
die de twee rivieren een bodem toeschrijft
Geplaatst in de categorie: psychologie
en toch met afstand
Mooi gedicht.