Netgedichten

netgedicht (nr. 47.179):

afscheid

stel je de dood voor als
een lugubere man met een zeis

dat was de landbouwtijd

nu is het iets
in de trant van nanodeeltjes

die wegwaaien met de wind en de zon

maar als ik wakker word in de nacht
staat er opeens weer die schim van een man

misschien in een clip op youtube

hij zegt: ga snel op reis weg van mij
en wees niet bang, want ik ben al zolang daar

waar je dacht dat ik niet zou zijn