Netgedichten

netgedicht (nr. 47.198):

Krokussen

Ze staan er weer, de krokussen, verscholen nog
in ’t gras. Ze wachten op de warmte van de zon
om blij hun kleur te laten zien, hun pracht en
tederheid. Maar kunnen wij nog wachten? Waarom

moet alles toch zo vlug, zo druk en zo gepland, hoe
kan het toch dat wij niet leven als het licht dat
komt en gaat, dat tijden kent en rusten laat?

Een mens kan enkel bloeien in het licht wanneer
de warmte van de liefde hem omringt en doet
ontluiken, zonder haast, in stil verlangen. Als
de krokussen in ’t gras, heel stil, verbaasd.