Netgedichten

netgedicht (nr. 47.621):

Door het duister gegaan

Toen daar
die dag, dat moment
toen daar de bodem
viel

Toen het zwijgen
de adem benam
kilte het hart bevroor
de ogen zich sloten

Toen, ja toen
zag ik het pas
de spiegel die brak
de illusies die vergingen

Al mijn tranen
al mijn woorden
ze werden uitgewist
door de laarzen van het gelijk

In de tunnel van angst
zocht ik het licht
de handen die reiken
dwars door de waan

De schouder van warmte
die ik zo miste
in het dorre struikgewas
van koningin onbegrip

Toen daar
nu hier
voel ik de pijn