Gebroken graven
Tegen het eind van
Wat een nacht moet
Zijn geweest - in de
Barensweeën van de
Schemering die de
Ochtend moeizaam
Geboren doet worden -
Word ik op het kerkhof
Van gebroken graven
Begroet door een oude
Man met een schitterende
Zilveren baard die mij
Het verhaal van zijn dood
Vertelt - en terwijl de
Eerste zilvermeeuw boven
Ons moedig de nieuwe dag
Toeroept hoor ik van mijn
Metgezel dat ik bij het
Begin van mijn reis naar
De eeuwigheid niet bang hoef
Te zijn, want liefde regeert
In haar, en als je gewoon
Meebuigt met het graan in de wind kan er
Niets misgaan, raak je niet van de wijs
En heb je, net als ik,
Een behouden reis
Geplaatst in de categorie: ziekte