Geen vergeten reis
mag ik jou missen in de stilte
het uur dat ik blijf waken
terwijl de slaap mijn ogen
kust, dwingt tot rust
hoe zou ik kunnen vergeten
zelfs al zou ik willen…
hoe je adem klonk
in het ochtendgloren
naast de bimbam
van de klokkentoren
je woont in mij, levenslang
in de beweging van mijn hand
het schrijven, mijn gedicht
al ben je ver, uit mijn zicht
de stroming van de wind
echoot in mijn brein
ik zou willen reizen, uitvaren
mezelf verliezen, kiezen
voor het ruime sop, de baren
maar je leeft in mij
waarheen ik ook ga
je blijft dicht, zo heel dichtbij
... Vrij bij het gedicht: “Ik heb weet van een bijna vergeten reis”
Van Pastuiven Verkwil ...
Zie ook: http://hillysgedichten.blogspot.com
Schrijver: Hilly Nicolay, 11 april 2013
Geplaatst in de categorie: emoties
Dank voor het delen.