Netgedichten

netgedicht (nr. 47.857):

Amulet

Ik lees haar silhouet,
duivels spel in avontuur,
hierin werd ik overklast,
recht door zee en puur
in mijn zaligheid gekrast,
schaduwen kleuren mijn
graven wit, licht komt helder
dichterbij, ze boetseert mijn
de ruimte op een bont pallet
van onschendbare eerbaarheid.

Ik strijk mijn streken met een
droge kwast, ik lees de tomeloze
tred in verwachtingsvolle ogen en
word begraven onder speelse blikken,
door meewarigheid ingebed.

Ze deelt papavers met de sterren
van haar natuur, ze draagt een
gewichtloze last van weelde in
een aanspreekbare figuur, die
ze met me steelt en weer vrijliet
in persoonlijkheid, er is geen
keerzijde aan dit bijzondere amulet.