Al even in de schemering
al even in de schemering
van het verlichte leven
en aldoor liefdevol en
innig vastgehouden
rusten dag en nacht
nu naast elkaar
heeft de liefde
van pijn en hoop
een laatste gebaar geweven,
zijn laatste zucht was daar
een moeder schreeuwt
“Mijn zoon”
de vrouw weent
“Mijn lief”
het kind weet het
even niet,
heeft nog te weinig
van het leven geleend
maar voelt tranen om zich heen,
zo oprecht gemeend
gemis is er,
al seizoenen lang,
een mens moet gaan
de eeuwigheid
gaat immers haar gang
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 12 augustus 2013
Geplaatst in de categorie: overlijden