Netgedichten

netgedicht (nr. 49.152):

Levende lavendel

De geur van een hibiscus
duurt een dag, ster
in een hartstochtelijk uur
van tegenspraak
tussen landschap en hemel, een
vrouw belichaamt water en vuur
dat ze in zich draagt,
brandstof van herboren
lavendel.

Wat zij niet weet,
zuurstof als kleur is echt, wat zich
in de eerste aanschijn aan levende
wezens hecht, een speelse kracht
die kleuren wegkaapt uit De Provence
voor de luie voeten van een profane zon
die lankmoedig op haar wacht.

De zin van rouw,
de ranken van de stadsmuur gerukt,
verdwenen als stil silhouet
op een altaar van pulserend licht,
alsof er voor het laatst een bruin
getinte engel is gezien,
zijn de rijpste druiven geplukt,
op de flanken van een herfstgedicht.