Netgedichten

netgedicht (nr. 49.174):

Cultureel tapijt ?

In het venster verschijnt een gezicht
vorm die nog verder die te gaan
in een cultuur van woorden, geërfd
uit het domein die ik nooit kende.

Taal, geslepen op de kansels van dromen
gekneed op bedden in genot van eenzaam licht,
gebruikt als herkenning van leven en dood,
wapens in strijd tegen toeval, list van het lot.

Alles zien is niets begrijpen, het motto van de schrijver
te wonen in zijn religie, verstuurt de tijd met de post
het ene gedicht verlaat zich weer op een ander,
vergeten gestalten worden door anderen afgelost.

Tussen nu en de dood rijpen gedachten,
om ooit door iemand te beleven, op een lei
te geschreven met zwart krijt, mijn naam
bevrijd van al z’n letters, de klank gestolt.

Een web gesponnen uit niets, fossiel
van fijn geschreven gruis als dank,
te zien wie ik was of ooit zou worden,
een multicultureel tapijt wat verder rolt.