Netgedichten

netgedicht (nr. 49.212):

Druiven aan de horizon

Ik kan nog steeds niet zwemmen,
eb en vloed vloeien mij te vluchtig,
ik vermijd te staren naar de navel
van de onvoltooide tijden, waaruit
mensen hun kansen breiden uit het
avondlicht, verlichte schaduwen getooid met
penselen, vragen geschetst in aquarellen
op het canvas van een rode horizon.

Waarin werd mijn dolende wijsheid
werd gedragen op zilveren bladen,
glinstering van gedroomde uitzichten, om
de ochtendnevel te delen in het doolhof van
verkleurde bladeren opgejaagd door tegenwind.

Lokroep van late vlinders uit het
aardse heem, op transparante vleugels
van glas , vertellen hun intiemste verhalen
aan de moerassen van de waterplas,
door ervaring moe gestreden door
de doornen van de tijd.

Gehouden tegen het van het licht
van de houdbaarheid als druiven
te vroeg zijn geoogst als ik het bij
de laatste bloei had gelaten, dan waren
er niet zoveel zure tranen gemorst,
als ik eerder was getroost.