EMILY DICKINSON 486
Thuis was ik onbetekenend
Ik had het kleinste kamertje
’s Nachts had ik er mijn lamp
Mijn boek en één geranium
Zo ingericht ving ik de geur
Van kruizemunt die nooit verdween
En slechts mijn mand
Eens denken, nee dat was het
Zeker weten
Ik zei geen woord, tenzij verzocht
Dan nog klonk het bedroefd en mat
Ik kon niet luidkeels leven
Een hels lawaai vond ik gênant
Hoewel het nog zover niet was
Als ik bekenden hoorde gaan
Had ik al menigmaal gedacht
Hoe ik tersluiks ontslapen kon
Emily Dickinson 486
I was the slightest in the House —
I took the smallest Room —
At night, my little Lamp, and Book —
And one Geranium —
So stationed I could catch the Mint
That never ceased to fall —
And just my Basket —
Let me think — I'm sure —
That this was all —
I never spoke — unless addressed —
And then, 'twas brief and low —
I could not bear to live — aloud —
The Racket shamed me so —
And if it had not been so far —
And any one I knew
Were going — I had often thought
How noteless — I could die —
Zie ook: http://bloggen.be/annekehaasnoot/nl
Schrijver: Anneke Haasnoot, 24 september 2013
Geplaatst in de categorie: literatuur