Windrijm
Zelf sta ik op de rand van een innerlijke beschaving
verklaart zich het onwrikbare van deze telg, hierin
zijn de melancholieke glitters niet weg te denken
verstrooiing heeft zich in formules vastgelegd.
Het zwijgt, maakt stil, de duisternis wordt diffuse en is mij kwijt
ik zie de schaduw die met zijn ego vecht, ik leg de huid
af maar ik ben een vreemde voor mijzelf, een onwillig en
onbeschreven blad in het uur van de uil die naar de maan vliegt.
De wind wrikt vergeefs aan zijn bakens, hoe spreekt
men de taal uit waarvan de dichters zijn gestorven?
We willen openbaringen in een zuivere speeltijd, het licht
is het verlangen naar een nachtelijke bruid die mij opslokt.
... Uit de bundel: Er is geen verlies van tijd. ...
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 30 september 2013
Geplaatst in de categorie: lightverse