Netgedichten

netgedicht (nr. 50.054):

Dorstig ?

Ik bezing de stemmen
maar kan niet zingen, ik
schrijf de oerschreeuw
die mij de mond snoert,
het bestijgt mijn keel,ik
beadem de schorre teksten
die van binnen weer naar
buiten zijn gekeerd.

Onderga de aderlating
die de stilte reanimeert,
gewit in de kleuren van
zwartgalligheid, gestold
in de ongewelde tranen
van weerbarstigheid, ik
navigeer langs het decor
van kerkhoven, omcirkeld
door een vlucht van kraaien
boven het ongekuiste gras.

Daar slaapt de onrust van
de vrede als waakhond
in mij vereend, het snakt
naar lucht, stuwt het lijf en
brein naar de moederschoot,
wat na de geboorte slechts
een masker was tot een dorstig
woord mij weer wakker kust.