Netgedichten

netgedicht (nr. 50.724):

- Slapende stenen engel -

Prachtige slapende stenen engel
onwerkelijk hemels wezen, angelface
ik kom wel meer kunstige
aardse engelen tegen op mijn reis

beeld, je ligt stervensmoe gegoten
in renaissancestijl
aan de edele rand van edentuin
mijn grote poëzie-engel, vervolledigd stilleven
blauw licht, ornament van puur arduin

ook engelen moeten af en toe rusten
'k voel verscheurd het verdriet in mij

mensen, zeggen op het juiste ogenblik
het goede niet
normale mensen, lijk jij en ik
vertellen elk een menselijk verhaal

Poëzieplaatje, zelfgemaakt
winterhard, je zegt niets meer....
verloren hangt de mooiste stenen vleugel
droevig koud op modderige aarde neer

hoor de wind buiten in stilte ritselen
tussen alle groene bladeren,
vastbeslotenheid
mijn bijzondere engel..
een zin die in mijn hoofd opkomt
"verliezen", de felle regen wilt nooit kiezen

ogen willen niet meer open
slapen, alsmaar slapen,
stralend reikt de nachtelijke maan naar jou
die vanavond plaatselijk stilaan rusten zou.