Netgedichten

netgedicht (nr. 50.856):

Dagje Vondelpark

De stad heeft zich weer gemeld
de balkondeur open, straatgejoel
zwelt aan door jengelende logistiek,
scherp gedrein van tramrails snelt
door de sirene geest en ijle lucht.

De linden werpen met een
hoofse neiging in hun kale
kruinen elkaar de zwarte
jassen van de kraaien toe,
boven de daken van deze
verbale dramatiek schildert
een zilveren vogel zijn pirouette
in helder witte sjablonen op
de blauwe koele zijde van de horizon.

De waterzon speelt met mijn blote
voeten op het koude beton, een
uitnodigend spel als een tevreden
kind in het park en ik voel de
donzen klok van een aanstormende
lentewind en beleef de zot - en mildheid
in de overgave van de kleine
dingen die mij omringen.

Er ontstaat een band van tijd
tussen de schoonheid en alle
individuen die mij voorafgingen
in de smeltkroes van de eenzaamheid.