Netgedichten

netgedicht (nr. 50.922):

Verzonnen steden?

Net als mijn zoon kwam
ik uit het zelfde jaar,
toen waren de schaatsen
ook te groot. Vanuit het
zwarte ijs zaagden wij
de sterren uit het heelal,
de tijd werd herhaald in
het evenbeeld van een
half bevroren paradijs.

daar dronken we de hete chocola
van de winterkampioen op een
vlonder in het klagend riet en
de ijzers raasden
langs de elf verzonnen steden

het landschap bescheen kraakhelder
de barrières aan de wallenkant.
Voor z’n onschuld en ingetogenheid
mag een kind niet boeten,
uit de kluwen van een visioen,
om daaruit eigen toer te kiezen
met of zonder natte voeten.