Het Zeister Bos
Meer dan een halve eeuw geleden,
stond ik bij ons familiegraf,
dat eens mijn eigen graf zal zijn.
Hier, in het Bos van Zeist.
Vandaag sta ik hier weer,
en gedenk ons aller leven.
Straks zullen hier ook,
mijn kleinkinderen staan,
die nu nog tijdloos spelen.
De zon schijnt.
De wind fluistert.
Het sterrenmos groeit,
zoals toen, zoals later,
wanneer jullie me begraven.
Ik prijs me gelukkig dat ik leef,
stilstaand bij ons aller graf.
Ik besef,
dat we eeuwig blijven verbonden.
Ik besef,
dat we zonder elkaar niet kunnen bestaan.
De tranen staan brandend in mijn ogen.
Nu. Hier. In het Bos van Zeist.
Geplaatst in de categorie: ouders