Een lang verhaal (voor Arthur )
de lente
wist de lichte toon
van het vergeten kind
vast te houden
de zomer
liet veelbelovend
en gul het zonlicht
naar binnen vallen
in het najaar
voelde je voor het eerst
een ongrijpbare splinter
in je hand
de winter
kwam benauwend dichtbij
heuvels werden bergen
in het grensland
transformeerden de witte
in zwarte bladzijden
op de donkerste dag
werd je wereld afgrondelijk
in de woestijn
was je een roepende
er was niets
om de warmte vast te houden
... Ter nagedachtenis aan Arthur die respect en verdriet bij me losmaakt. ...
Schrijver: J.Bakx, 13 april 2014Geplaatst in de categorie: verdriet