Gerijpt en zuur.
Steeds sneller gevangen in
de jaren sluipt de melancholie
door de versleten vingers
de ziel raakt zwanger van een
ongeëvenaarde zachtheid
De gouden tonen vloeien weg
de oude troubadour wedijvert
met z’n melodie, geroofd uit tijd
en zinnen en zwijgt in het beminnen
Wikkelt zich het zwart fluweel van
de naderende nacht, huivert In de
vracht van een vlakkere kaars, torst
het borstbeeld
van zijn vertraagde werkelijkheid
Bloedend uit de poriën van de strijd,
die niet te winnen is valt de vrucht
uit de bron van de stilte, gerijpt
en zuur, hoeft niets te duchten
hij vlucht in het mooiste uur.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 16 juni 2014
Geplaatst in de categorie: individu
Wikkelt zich het zwart fluweel van de naderende nacht......Wikkelt zich IN het fluweel...dan toch.
Van de 'naderende' nacht? Die nacht is er nog niet, dus het fluweel ook niet.