Netgedichten

netgedicht (nr. 52.147):

Teder zwijgen?

De dadendroom was van ons
pijn overspoelt door het verleden
de kwelling van anderen is de rode draad
van ervaring,niet uitgehold door de ervaring.

mensen in ogenschijn veranderen,
glimlachen naar littekens onderhuids,
de tijd is de vernieler
en bewaarder tegelijk
de bittere pil laat zich kauwen
tot het klokhuis van vertier
de laatste beet toont de
granieten tanden van de verrader.

als de tijd zijn getijden stopt
en geen einde kent in de wateren
die er waren in den beginne
hoor je de avondklok
zijn toekomst ontrafelt en
gestemd door een aanzwellend geluid

van wolken waar het licht doorbreekt
in een laatste avondmaal, er woont
brood en wijn in alle woorden
van het teder zwijgen
in ieder verzonnen verhaal.