Och, zie mij hier staren
hoe diep mijn zucht
langs het vensterraam
morgenzorgen mengen
zich in de schrale lucht
een spoor van zand
leidt naar de hof
een vertrouwde zetel
nodigt als een open hand
och, zie mij hier staren
de verte heeft geen weet
van dat…
hetgeen ik wil bewaren
ik kerf het in de nerven
van een vallend blad
zo is het vastgelegd
de aarde zal het erven
... Voor een dichter ...
Schrijver: Hilly Nicolay, 23 juni 2014Geplaatst in de categorie: emoties
Dat ik graag heb gelezen!
Wel een kleine opmerking:
op een vallend blad kun je niet kerven. Wel op een gevallen blad.
Iets om te overwegen?