Ik durf niet meer te schrijven

Ik durf niet meer te schrijven
Want de sterren staan niet meer goed in het akkoord van liefde, kans en geluk voor mij
Ik waag het niet meer om te schrijven
Want achter mij vindt de grote zonsverduistering plaats
Ik durf niet meer te schrijven.
Want mijn schoenen doen me zeer aan mijn voeten.
Buiten is er het gerucht van krijg en oorlog.
Ik ben slechts een zwarte vlek, een ongewilde pion die achteruit wordt geschoven.
Door schakers die lachen om mij, drinkend hun absint.

Ik waag het niet meer te schrijven en daarom laat ik mijn bloedsomloop de vrije loop.
Het bloed gaat door nauwe vaten,en door cilinders, het spoelt over schalen van zilver en van koper en goud.
Mijn bloed stolt zich in mijn keel om daarna door vormpjes en trillende buisjes van glas verder te stromen tot in de grote buizen,spoelend door de opengaande boezems en kamers,spoelend door de kleppen vallend in vormpjes en in trechtertjes als uit een bloemengieter.

Ja, schrijven kan ik voorlopig niet meer.
Ik woon in duisternis.
Ik woon in een huis des vrezes zonder lamp aan.
Ik ben de achteruitspiegel van jou mijn liefste muze.

Kijk nu vanachter je beroete glas naar de zonne-eclips zo groot en beangstigend.
De zon is als een metalen kanonskogel nu schijnend in metalen glans
Haar stalenkrans is van ijzer en melk en gekookte rijstebrij.
De wereld wordt donkerder en wij worden nederiger als een deurmat gevlochten uit stro en roggebloemen.
Ja ik houd een roggebloem in mijn hand want ik weet waar de wereld naar toe gaat.

Schrijver: cornil, 9 september 2014

cjwterenstrahome.nl

schrijven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 1 stemmen 170