De milde herfst
De milde herfst, wanneer de bladeren gevallen zijn
en alles weer tot rust komt, ver voorbij de zomerwinden
die warm bedekken wat er niet gezegd kan worden, wat
plots een eigen leven leidt en zo tot eenzaamheid vervalt.
Het zoete en het bittere, ze gaan weer eigen wegen volgen
en ieder zoekt de warmte achter muren, al zijn er ramen
en zien we ook nog wel wat buiten, elders nu gebeurt.
De milde herfst, wanneer weer tranen vloeien om hen die
ons verlaten hebben; de vragen zijn weer daar in heftigheid.
Is dat de tol die wij betalen om te leven in dit deel van deze
aarde waar seizoenen telkens weer de toon aangeven voor de
melodie die dan gezongen wordt? Ik weet het niet, er is zoveel
wat ik niet weet, zoveel melancholie ook die de dagen kleurt.
Maar laat de herfst maar mild zijn, zonnig even ook.
Geplaatst in de categorie: emoties
een echo ontmoeten die zijn weerklank kent..
laten we mild zijn met de herfst.
Erg mooi maar: ik vind twee keer 'zijn' in strofe één jammer; misschien die zin als volgt laten eindigen?
'plots een eigen leven leidt en zo tot eenzaamheid vervalt.'