Eenzaat als wandelaar verdicht
Niet gewenst,
maar door natuur mij opgelegd,
bewandel ik eenzaam aardse dreven.
De richting onbepaald,
want zonder rechtuit streven.
Zelf ga ik niets bouwen,
want niets is er dat bindt.
Hoef niets te onderhouden,
geen huis, geen vrouw, geen kind.
En als de tijd van afscheid komt:
ik was gelijk de wind.
Als onbestemd passant vermomd,
doorkruiste ik jaar na jaar,
en waaide zo de wereld rond.
Ik was bij leven wandelaar.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid