Netgedichten

netgedicht (nr. 53.740):

Dat ons paradijs

Dat ús paradys

Ienris wiene wy yn it paradys mei in loft
fan blauwe dagen, wy dronken kokosmolke,
ieten ananassen, waarden drûnken fan de sinne
en it wetter dat blonk yn it lette ljocht

mar de himel dústere en de moanne hold ho,
sonk efter de bergen yn de dûnkermanesee
in krûk barste, in aap griep mis en foel,
de túchjesflier fan skrokken ierde wiet

der floeide bloed en earms en fuotten
skokten skrillich tebek, bleke poppen
wachten wy mei swiere hakken yn sân
oant it lûd fan it ferstân ús wekker rôp.

Wy kearden om. Wy flechten fan it lân
dat úzes west wie, dat letter net werkend wurde woe.
It wie it earste paradys dêr’t wy berne binne
dat ús omearme en losliet, en nea wer omsjen soe.

Dat ons paradijs

Eenmaal waren wij in het paradijs met een lucht
van blauwe dagen, we dronken kokosmelk,
aten ananassen, werden dronken van de zon
en het water dat blonk in het late licht

doch de hemel duisterde en de maan tuimelde,
zonk achter de bergen in de donkermanezee
een kruik barstte, een aap greep mis en viel,
de twijgjesvloer van geschrokken aarde nat

er vloeide bloed en armen en benen
schokten schichtig terug, bleke poppen
wachtten wij met zware hakken in de aarde
tot het geluid van verstand ons wakker riep.

Wij keerden om. We vluchtten van het land
dat van ons geweest was, niet herkend nadien.
Het was het eerste paradijs waar wij geboren werden
dat ons omarmde en losliet, en nooit meer om zou zien.