Netgedichten

netgedicht (nr. 54.219):

Al tastend

tast u ook wel eens
in het duister
of minstens zoekend
in een vreemde schaduw

ik luister dan
zo scherp mogelijk
naar elk woord, soms
maakt het me schuw

immers ik zie geen ogen
of zij zich al dan niet
op mij willen richten
of zomaar kijken in de nacht

ik word dan meegezogen
in ondenkbare gedachten
het voelt soms, als teder zacht
maar die vaak ook de rede
loodzwaar bevracht

hoort u wel eens
het zand slippen
tussen sissende lippen
die de tong weerhouden
woorden te spoelen

van de bevroren koude
of het zuur der aarde
en enkel alleen stenen
bewegen in de eigen gaarde
waar droge tranen wenen