Netgedichten

netgedicht (nr. 54.756):

De Onzichtbare Man

onzichtbaar ben ik geworden
geleidelijk zoals dat heet
steeds minder en minder
mensen zagen mij nog staan

(straks zijn er zelfs geen regels meer
behalve dan de witte:
een vers van witregels
witregellasso's)

onzichtbaar ben ik en ik
loop door boekhandels
en bibliotheken, ongezien
pagina's uit werken scheurend

(de woorden gaan zich vertakken
en alle kanten op groeien:
grillig en vol woordgebladerte
taalbenauwdheid)

en na een dag van woorden lezen
keer ik thuis terug en spelen
de kinderen ongestoord door
- ik word niet meer begroet

(ik steen
ik ijs
ik sneeuw:
ijssteengechreeuw)

ik lig naast mijn geliefde
's nachts, maar ze weet het niet
en alles blijft onaangeraakt
zelfs mijn lusten zijn vervaagd

(cameraman, zoom eens in
op dit lichaam
in slow-motion:
vruchtvleesopname)

soms blijf ik dagen weg
want wie onzichtbaar is
wordt geen moment gemist
en mag in alle vrijheid dolen

(ik zoek
zoekende steen
die verder rolt:
zoeksteengebeente)

onzichtbaar heb ik soms de drang
weer even zichtbaar te zijn
al was het alleen om mijn paniek
in de spiegel te aanschouwen

(verbeeldingserosie)