water dragen

in haar omheinde
universum
draagt ze het water
naar de zee
rijgt ze
de dagen aaneen
verliest ze de tijd
uit het oog

uit haar bewolkte hart
verdrijft ze alle
wankele waarheden
neemt ze de huilende zee
in haar armen
weeft ze de rafelige randen
van vergeten dromen
tot een geheel

in vergeten dromen
dwaalt ze rond
de stoffige gaten
plamuurt ze dicht
als de lucht dichttrekt
stuwt een regenbui
haar hart zacht
naar buiten

Overig

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 70