Vaarwel
terwijl je geur
waar ons thuis
op is gegrond
vervaagt & sporen
van je hongerige
mond en gretige
vingers van mijn
huid worden gewist
door de kille
lenteregens en
de ijzige wind
onze harde woorden
met afkeer gevuld
voorbij de helder
verlichte grenzen
van ons paradijs
verjaagt, kan ik
mezelf horen
fluisteren tegen
een wijze, oude
boom: wuif
vaarwel naar mijn
verloren liefde
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid