Netgedichten

netgedicht (nr. 55.894):

Stabij

De dag druilt droef aan mij voorbij
in zieligheid en triesternij,
geen mens sprak er een woord met mij,
wat voel ik me een kladwat.

Mijn hart verzuipt in tranentreur
vanwege ’t stellen in teleur.
Het klopt nog wel maar in mineur;
mijn God wat ben ik matplat.

Dan komt er een leuk hondje aan,
het beestje gaat braaf naast me staan,
hij licht zijn poot en pist spontaan
de pijpen van mijn broek nat.

Ik dank je Dockumer Stabij,
je bent een zegening voor mij,
want ik besluit mijn dag toch blij
omdat ik wat contact had.