Hoop
Er is een bank, een lege boom, en ver de zee,
de kleine zee waarin we samen sterk en jong
de baren stuwden, schuimend wolken joegen
op wilde rossen, onze manen tot de hemel.
Jij met felle baard, met ruwe herdersstaf
en gulle schaterlach, bazuin, heraut van leven,
eeuwig, gulzig leven. We lepelden de pap
als uitgehongerd, boerden luid en sliepen nooit.
Nu stappen we traag, als tijd die ketens draagt,
als rot dat tergend maar gestaag, tergend
altijd verder, terend verder gaat. En op de oever
hoor ik hoe jij steeds meer vermoeid, uitgehold,
als trage kano tegenstroom, hoe jij eenzaam traag,
geknield, nog altijd zingt, je eeuwig lied van hoop.
... bij het overlijden van een vriend, jong weggeknipt ... ...
Schrijver: Kris De Lameillieure, 20 juni 2015Geplaatst in de categorie: emoties