Rampen
Ik heb gehuild om de kinderen in het toenmalig Saigon
ik betreurde de doden van de Bijlmerramp
ik word droevig door de mensen die van huis en haard verdreven zijn
en nergens een thuisland kunnen vinden
er zijn genoeg rampen te betreuren
genoeg ellende om over te zeuren
daarom kruip ik dicht bij jou
dan voel ik noch honger noch kou
en kan ons niets meer gebeuren.
... Met dank aan Tanya. ...
Zie ook: http://www.literairdichter.nl
Schrijver: Alexander Peters, 22 juni 2015
Geplaatst in de categorie: liefde
En tóch... Wat blijft er over als we alléén aan onszelf denken?