het gaat door
de dood slechts een halteplaats, lijn
onophoudelijk stopt laadt de zorgzame
dood in, in een houding die bewegingsloos
als lijk ligt te schitteren van afwezigheid
er is niets, geen nacht geen dag, geen samen
slechts wat brood dat korstig na schimmelt
op het vergeten bord, stemmen zijn doof
woorden zijn blind
alle geloftes vergelen als pentekeningen vol
van erotiek worden vermeden wanneer de voegen
tussen de hard gebakken stenen zich vullen
met gehaaste onwerkelijkheden
waar was jij toen ik stierf, raapte je mijn zaad
dat ik had verspild toen lust mij de ogen sloot
en spiegels vol roet de weg versperden
naar een waarheid die er niet toe doet?
Geplaatst in de categorie: lichaam
je niet aankunt: dit is hopeloos gepraat van
een levende. Wacht nog even!