Homunculus
mijn voorspiegel kijkt bedenkelijk
dit zal geen dag worden om lang
de adem te sparen, het lachen is
al lang vergaan nu het lijf zich om
gepijnigde botten wikkelt in een
door blindheid omlijst landschap
mijn ik vraagt aan de spiegel wat
hier de bedoeling van is, of elke
voorzet doel moet treffen, zoals
geestverwarring zonder spraak
ik doe mezelf de das om en pel
de toekomst van mijn verleden
dit is niets voor mij, ik blijf wees
er wacht een lange hersendood
Geplaatst in de categorie: lichaam