Netgedichten

netgedicht (nr. 58.496):

Dichterbij

Vroeger zocht ik naar verruiming van mijn geest,
maar de laatste jaren raak ik meer en meer verdicht.

De zoete nectar blijkt alsmaar dichter bij huis
en de dingen dringen mij op aangename wijze terug

naar de simpele staat waar ik als kind in verkeerde,
een autoped was een autoped, liedjes waren liedjes.

Ik vergeet zelfs alle moeilijke boeken die ik las,
die ik vroeger volop wilde begrijpen, nou terzijde leg.

Ik heb Schopenhauer en Nietschze allang opgeknoopt
en met die Kierkegaard heb ik korte metten gemaakt.

Strindberg, Kafka en Stendhal heb ik doorgespoeld
en zelfs Rimbaud heb ik in zijn sop gaar gekookt.

Ik kom steeds dichter bij mijzelf, de kosmos stuwt
zich dikker en dikker tegen mijn nietige lichaam,

ze wil me niet doodpletten, maar een baken en een
wollen deken zijn, een supersonische streelmachine.

Hoe langer ik in mijn isoleercel verblijf, in mijn
kluizenaarshol mediteer, hoe meer ik vereenvoudig,

hol van gedachten muteer naar een milde reuzenkwal,
deinend op de golfbewegingen van de Stille Oceaan,

uit mijzelf gekropen Atlantis in mij laat kruipen
en het hemelrijk alsmaar dichterbij begin te zien.