het tolhuis
ineens verdwenen zijn, met
de kleding van de dag nog om het
geweten gewikkeld het haar verkleefd
in lange slierten grijs
onberoerd liggen emoties te eroderen
in de vergankelijkheid van de geest, niets achter
gelaten alsof het er nooit is geweest
wielen wentelen zich naar andere tijden
naar daar waar het zoeken wordt gevreesd
terzijde van de lange asfaltbanen mokert
het groen met weinig blad en tiert de winter
in de voortgang des levens
de wijzer herhaalt de storm
op het slecht verlicht display
dat haperend en hongerig
de zijwinden toelaat
om het roer te bewegen
naar het tolhuis van het leven
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid