Netgedichten

netgedicht (nr. 59.301):

Emmaüs

Ik weet de woorden niet, maar sprankels licht
vielen die dag heel diep in onze zielen.
Het was alsof we plots weer wilden knielen
toen ons ontsloten werd een vergezicht.

Het lijden had de luiken van ons hart
zó dicht gedaan dat er geen hoop meer woonde
en niets had nog geteld, niets wat nog loonde
toen Hij gebroken werd en ons in smart

en twijfel achterliet. Maar na die tocht,
die lange tocht waarin - de Schrift ontsloten -
Hij huis en harten open vinden mocht...

Blijf bij ons, Heer, Gij hebt uw bloed vergoten;
Ga met ons mee voorbij de laatste bocht
en wil ons klein geloof in U vergroten.

Uit: Septemberkruid, 2002