Netgedichten

netgedicht (nr. 60.819):

Inundatie

Het kraaien van de haan
waarschuwt voor ongenade.
Hoe de schop de grond ingaat,
er kracht gezet wordt op de spade!

Emmers worden neergelaten
en vullen zich met zand.
Het graafwerk door soldaten
is nog geen ogenblik gestrand.

Er is koortsachtig overleg
dat vast en zeker ons betreft.
Vinden zij hier net als wij de weg?
Is er ook van ons verweer besef?

Daar in die hoek ligt onze dodenakker
in de oksel van de nacht
waar allen vrij zijn van gejakker;
het omhulsel van ons voorgeslacht.

Een parasolmier in zijn laatste epos
stort van de schouder van een soortgenoot
in de diepte van de chaos
van de schimmelkamer van de dood.

Het neerzetten van schotten
helpt de infiltranten mee.
Oorlog ondergronds wil niet echt vlotten;
zo daalden wij hier ook af, tree voor tree.

Ons bestaan bestaat uit pulp
en bidden tot een beschimmelde Madonna.
Verstoken van verslavingshulp
zijn wij voor altijd hooked aan bella-donna.

Dat zorgt voor tweespalt
en de kans te worden overlopen,
maar nu wij stevig zijn omwald,
zet de vijand vast de sluizen open.

Waar wij nog denken
dat het straks om strijd zal gaan
zal de zondvloed ons wel drenken
en het water aan de lippen staan.

... Naar aanleiding van een bezoek aan dierentuin Amersfoort waar in een opstelling van perspex buizen prachtig getoond wordt hoe het leven van parasolmieren eruit ziet; van het sjouwen met blaadjes in colonne, de kweek van schimmels en de dood in een ruimte die gehuld is in een soort avondlicht (mijn waarneming) en die een berg (letterlijk van brede basis tot smalle top) mierenlijkjes te zien geeft. ...

Zie ook: http://)www.apartefact.nl

Schrijver: Albert Goudberg, 24 september 2016