True Love
Een bekraste ziel,
veilig, rustend, bedolven,
verborgen onder puin.
Puin ...
wat haar eens geschonken was.
Jij groef haar op
je poetste haar.
Raakte daaropvolgend
haar gevoelige snaar.
Opende haar hart
alsof het kasteeldeuren zouden zijn
maar
daar kwam haar oprechte hart
voor jou tevoorschijn.
Liefde, onvoorwaardelijk
zou het worden, zou het zijn.
Eens in ieder leven
we zullen het beleven
we komen eens, allen onze ware tegen.
Blijven we staan....
of
laten we gaan...
Onvervangbaar zal het voortaan zijn
en
zullen verder leven...in valse schijn.
Door tranen in mijn ogen wordt jij mist...
onze kans
ik meen het, oprecht,
zo intens gemist......
Geplaatst in de categorie: afscheid