Burn-out outlaw
Op een portretfoto van Willem Kloos
uit 1894, hij was toen 35 jaar, zie
ik zijn lodderige, eenzame, lege ogen
en de blik naar bovenaardse verten of
Atlantis-taferelen.
De Amsterdamse bacchanalen ijlen nog na
in zijn zwaar getormenteerde ziel, die
gebroken is door de onderdrukking van
zijn homoseksualiteit.
Zijn jeugdvriend pleegde zelfdoding
door zichzelf te verdrinken, dat gemis
overschaduwde hem het meest.
Hij stond zelf vaak op dat punt.
Zijn zielepijn was te zwaar, waardoor hij
in de alcohol belandde, vriend en vijand
tegelijkertijd. Op de helft van zijn leven
was hij al opgebrand en sleet hij zijn
verdere leven met een brave burgertrut,
die de dichter in hem smoorde.
De homo eveneens. Zijn ware aard gedood.
Wat restte was Biedermaierpoëzie en
koffie en thee op vaste tijden.
Geplaatst in de categorie: literatuur
als het om goede poëzie gaat.
En die heeft soms scherpe randjes...
Heeft met allure te maken. Het is niet anders.
dat maar geen poëzie wil worden.
Anekdotisch noemen ze zoiets.
Probeer meer tot de kern te komen.