Netgedichten

netgedicht (nr. 65.037):

teveel gevraagd

wachtend op iemand
die glimlacht naar mij
als de zon
mijn gezicht verlicht
wacht hier niemand

gisteren nog
hoorde en voelde ik jou
dacht en zag ik jou
waren wij samen’
in alles wat wij deden

nu is dat een schaduw
waaraan ik zonder jou
alleen nog denken kan
terwijl het hart schreeuwt
jou weer hebben mogen

vertel mij daarom dus
wat jou spijt in mij
wat ik kan doen of moet
om in armen weerziend
jou te kunnen sluiten

dat is alles wat ik vraag
een nieuwe kans van jou
om terug te roveren
wat ik liggen liet
is dat teveel gevraagd

want als ik eerlijk ben
ik ben niet wie ik ben
als jij niet naast mij staat
niet in en bij mij bent
als ik mijn ogen sluit

kijkend naar de zon
die opkomt als belofte
aan weer een nieuwe dag
danst daarin de schaduw
van jou verloren liefde

daarom is alles wat ik vraag
een nieuwe kans van jou
om terug te roveren
wat ik liggen liet
is dat teveel gevraagd