treinrit
Ik rijd door de brede vleugelslag
van de akkers die versnellen
als licht geveerde velden
in de lijn met de trein
de voren op het land zijn lange
slagpennen rulle veren het zand
bomen verglijden als hoog geplante
twijgen om licht aan te rijgen
mijn hoofd rust op een kussen van glas
ik ben me van geen kwaad bewust
zowel achter als voor verliest het land
zijn sporen en die keren ongemerkt
als herhaald op de zelfde plaats terug
ik heb niets verwacht
volle sloten spiegelen een heldere dag.
Geplaatst in de categorie: landschap