OLV Kerk, Breda
Ik keek door de bril van bisschop Ernst
en alles zag er opeens toch verdomd scherp
uit. Zelfs het orgel begon te glunderen
doorheen zijn gouden opsmuk. De leeuwen
stortten neer en maakten een brullende
rondedans.
Zonder de borsten van Maria, ik bedoel,
de lieve geesten, die ooit in deze kerk
aanwezig waren, zich nu aaneensluiten tot
een verwarmend koorgebed: bid voor de
vaderloze zielen! waren wij als holle
vaten ter ziele gegaan.
Zo groot, maar als fantoom in mijn
onderbewuste nog veel te klein om mijn
angst te verbeelden. Platgebombardeerd
door zijn opgepookte angsten groeit er
zo hier en daar wat aarzelend gras
in mijn verlaten oorlogsstad. Zelfs
nu er intense vrede kabbelt door de
straten, huizen, schuilkelders. Mijn
hart bonkte als een bezetene, ik
gebaarde ernaar, zo van: kijk, daar
liggen de diepste wonden! daar voel
ik mij het zwaarste door jou gebeten
en uiteengescheurd.
Geplaatst in de categorie: psychologie