Netgedichten

netgedicht (nr. 67.825):

Mijn vage zelf

In lachspiegels en familiefoto's
zoek ik de grenzen op van wie ik ben
in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen
mijn ogen verwachtingsvol verscholen

achter een goudgordijn van lange haren
lonkend als een ster, met getuite lippen
om te voelen hoe het is
om wereldberoemd te zijn

en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren
verscholen achter grote ogen, als een kind
in engelenvleugels van zand
met gouden sleutels in mijn hand

... Bundel “Ik ben” ...

Zie ook: http://www.zywa.nl

Schrijver: Zywa, 19 juni 2019