Medereiziger

De wilgen delen schouderklopjes uit
Zij willen helpen mijn verlies te dragen
Je beeltenis begint wat te vervagen
Ik laat die los, als ik mijn ogen sluit

Zie ik je voor me in een wit gewaad
Bevrijd van alle ongemak en zorgen
Je voelt je in Gods Heerlijkheid geborgen
Of iets wat daarop lijkt en echt bestaat

Je toont me waar de mens in overgaat
Om zijn onaardse wegen te vervolgen
Je glimlacht en dat troost me wonderwel

Zo kreeg ik je dan toch nog aan de praat
Want lange tijd was je nogal verbolgen
Jij was mijn leermeester, ik jouw gezel

Schrijver: Anneke Haasnoot, 13 augustus 2019

annekehaasnoothotmail.com

Biografie van deze schrijver

Rouw

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 130