Cocon
In je cocon als onberoerd van vele vragen
slaapdronken wiegend in de armen van de dood
nog mooi steeds met je haren zacht
om je wasbleke gelaat
verglijd je langzaam in zijn koele schoot
Versluierd in je ogen die me eens zoveel bewaarden
rust je nu verstild in je gebaren
alsof nooit je lichaam me had toebehoord
verlaat je me
berustend, zonder zelfs een laatste woord
Een laatste woord!
De bruidegom die je nu draagt
behaagt je meer want in je glimlach
ligt verlangen naar zijn koele hand
Treur niet meer, fluistert je lach,
ik ben niet dit albasten kleed
ik ben de vlinder in het verre land
In elk woord, in elk gebaar blijf ik je zoeken
de vrouw die liefheeft met jouw ogen,
het kind dat schatert met jouw lach,
maar al wat rest is slechts de pijn
van de herinnering
ik keer me af, ik vind je niet
De droom, is dit de weg die leidt naar jou?
Hij voert me slechts langs schimmen die halsstarrig zwijgen
Bedroefd en eenzaam keer ik weer
want ook daar ben je niet
Aan 't raam fladdert er een witte vlinder
Ik volg hem in zijn vlucht tot aan de zon
hij klimt tot in het felste licht
waar hij een schaduw wordt
Als ik mijn ogen sluit zie ik hem nog
Ik glimlach, want ik heb de witte vlinder lief
Ik luister naar het fluisteren van de wind:
hij wil me dragen
tot in het verre land waar
jij me wacht.
Verwelkom me
met ogen vervuld van licht
en troost me
bij de eerste schreeuw.
... - in memoriam Liliane Van Runckelen: mooi, geestig, intelligent, moedig, passioneel, onvergetelijk ...
Zie ook: https://sites.google.com/view/julesgrandgagnage
Schrijver: Julien Grandgagnage, 19 november 2019
Geplaatst in de categorie: overlijden