Netgedichten

netgedicht (nr. 69.164):

Oehoe

Een Oehoe in het donker aangevlogen
Vlakbij de deuropening waar ik sta
Te joelen om de weggelopen hond
Doorgrondt mij met monsterend gele ogen

En ofschoon heen en weer geslopen
Om er een zaklamp bij te halen
Blijft zijn dralende vogelhoofd
Ongemoeid prijken in het zwakke licht

En in stilte gefixeerd op elkaar gericht
Net als wanneer de apen in de bomen
De viervoeter te slim af weten
Ontvliedt hij onhoorbaar over de grasmat
Als een schicht door de nacht

En krijgen we daags daarna
Bericht van het wegvallen
Van een ver familielid onverwacht
Maar bij iemand die je erg na lag aan het hart
Zou de onheilsbode een ondraaglijk
Klagelijk huilen hebben laten horen
Oppert de huismeid achteraf